Culture and history info

ประวัติศาสตร์ประเทศเยอรมัน

อาณาจักรโรมัน

ดูเพิ่มเติมที่: อาณาจักรโรมัน การสร้างป้อมโรมันโบราณขึ้นใหม่ทางตอนใต้ของLimes Germanicusที่Saalburg ในศตวรรษที่ 1 หลังจากการสู้รบทางทหารหลายครั้ง ชาวโรมันได้พิชิตพื้นที่ส่วนใหญ่ทางตะวันตกและทางตอนใต้ของเยอรมนีจากชนเผ่าเยอมานิกและเซลติกที่อาศัยอยู่ที่นั่น ขีด จำกัด ของอาณาจักรโรมันถูกทำเครื่องหมายด้วย "ปูนขาว" ส่วนที่แยกอาณาจักรออกจากชนเผ่าเจอร์มานิก ( Limes Germanicus ) มีความยาว 568 กม. ทอดยาวจากปากแม่น้ำไรน์ไปยังแม่น้ำดานูบใกล้กับเมืองเรเกนสบวร์ก คุณยังสามารถเห็นและเดินไปตามส่วนต่าง ๆ ของตลิ่งที่ยกขึ้นได้ ในสมัยโรมัน มะนาวไม่ได้เป็นพรมแดนที่เข้มงวด: การค้าและการเดินทางทางทหารของโรมันเป็นครั้งคราวมีอิทธิพลต่อส่วนใหญ่ของเยอรมนีในปัจจุบันจนถึงอย่างน้อยในศตวรรษที่สี่ หลายเมืองที่ยังคงมีความสำคัญในเยอรมนีถูกก่อตั้งโดยชาวโรมันเพื่อเป็นฐานทัพ และต่อมาก็มีการตั้งถิ่นฐาน รวมทั้งไมนซ์วีสบาเดินโคโลญจน์และบอนน์ น้ำพุ ของบาเดิน-บาเดิน ก็ได้รับการชื่นชมจากชาวโรมันเช่นกัน ส่วนที่เหลือของโรงอาบน้ำสามารถเยี่ยมชมได้ภายใต้ Römerplatz (จัตุรัสโรมัน) ที่มีชื่อเหมาะเจาะ ซากศพของโรมันที่น่าประทับใจที่สุดในเยอรมนีสามารถพบได้ในเทรียร์ซึ่งเป็นเมืองที่เก่าแก่ที่สุดในเยอรมัน เหล่านี้รวมถึง Porta Nigra ประตูเมืองโรมันที่ใหญ่ที่สุดทางเหนือของเทือกเขาแอลป์ และ Trier Amphitheatre

จักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์และยุคกลาง

ชาร์ลมาญกษัตริย์แห่งชาวแฟรงก์ได้รับการสวมมงกุฎเป็นจักรพรรดิองค์แรกของจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ในวันคริสต์มาส 800 AD โดยสมเด็จพระสันตะปาปาลีโอที่ 3 ชาร์ลมาญมักเกี่ยวข้องกับฝรั่งเศส แต่อาณาจักรของเขากว้างใหญ่ เมืองหลวงของเขาอยู่ที่ Aix la Chapelle ซึ่งปัจจุบันคือเมืองAachen ของ เยอรมัน ซากของพระราชวังฤดูหนาวของจักรพรรดิชาร์ลมาญ ( Kaiserpfalz )สามารถพบเห็นได้ในเมืองอิงเกลไฮม์ รากเหง้าของประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมเยอรมันสมัยใหม่ย้อนไปถึงยุคหลังยุคจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ของชาวคาโรลิงเจียน เริ่มตั้งแต่ช่วงต้นยุคกลาง เยอรมนีแตกออกเป็นรัฐเล็กๆ หลายร้อยรัฐ โดยมีความแตกต่างทางภูมิภาคที่แข็งแกร่งที่คงอยู่ เช่น ในบาวาเรีย ในช่วงเวลานี้ อำนาจของ เจ้าชายและบาทหลวงในท้องถิ่นเพิ่มมากขึ้น มรดกของพวกเขาคือปราสาทและวังที่งดงามหลายแห่ง เช่น ปราสาท Wartburg ในEisenach , Thuringia จากทศวรรษที่ 1200 การค้ากับพื้นที่บอลติกได้ก่อให้เกิดสันนิบาตฮันเซียติกและนครรัฐที่มั่งคั่ง เช่นลือเบคและฮัมบูร์ก เมืองอื่นๆ ก็มีความโดดเด่นจากเส้นทางการค้าภายในประเทศ เช่นไลป์ซิก นูเรมเบิร์กและโคโลญจน์ เมื่อสังคมเยอรมันค่อย ๆ เปลี่ยนแปลงจากการมีโครงสร้างแบบศักดินาไปสู่ระบบพ่อค้า สมาคมหรือZünfteของช่างฝีมือได้ก่อตั้งขึ้นและกลายเป็นปัจจัยสำคัญทางเศรษฐกิจและสังคมของเยอรมัน สมาคมยุคกลางบางแห่งยังคงสามารถเยี่ยมชมได้ ช่วงเวลานี้ยังเห็นการเพิ่มขึ้นของตระกูลธนาคารเช่น Fugger ซึ่งมีลูกหนี้รวมถึงพระสันตะปาปาและจักรพรรดิ และผู้ที่มีอิทธิพลต่อการเติบโตของเมืองต่างๆ เช่นเอาก์สบวร์ก ในยุคกลางและยุคใหม่ตอนต้น จักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ (ปัจจุบันคือเยอรมนี ออสเตรีย ฮังการี สาธารณรัฐเช็ก และบางส่วนของประเทศโดยรอบ) ประกอบด้วยดินแดนกึ่งอิสระประมาณ 2,000 แห่ง ซึ่งส่วนใหญ่อยู่ใต้บังคับบัญชาของจักรพรรดิ จักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์นั้น—ดังที่วอลแตร์เคยพูดเหน็บแนม—ไม่ใช่โรมันหรือศักดิ์สิทธิ์หรือเป็นจักรวรรดิ ในขณะที่ dukedoms เล็ก ๆ น้อย ๆ บางแห่งมีจำนวนไม่มากไปกว่าหมู่บ้านเล็ก ๆ สองแห่ง แต่เมืองสำคัญ ๆ ได้รับสถานะเป็นReichsstadtซึ่งทำให้เมืองเหล่านี้อยู่ภายใต้การปกครองของจักรพรรดิเท่านั้น ความมั่งคั่งในอดีตของพวกเขายังคงพบเห็นได้ในสถานที่เช่น Rothenburg ob der Tauber และNördlingen. แม้ว่าจะมีความพยายามอย่างจริงจังในการปรับปรุงให้ทันสมัยตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 15 ถึงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 17 แต่ในที่สุดจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ก็สูญเสียอำนาจทางการเมืองทั้งหมดยกเว้นศูนย์กลางอำนาจที่มีชื่อน้อยที่สุด และในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ออสเตรียและ ปรัสเซียไม่สามารถรักษาสันติภาพระหว่างสองกลุ่มชนที่มีอำนาจมากที่สุดในขณะนั้นได้ซึ่งการแข่งขันจะครอบงำชะตากรรมของพื้นที่ที่ใช้ภาษาเยอรมันเกือบตลอดศตวรรษที่ 19

เยอรมนีสมัยใหม่ตอนต้น

Wartburg, Eisenachสร้างขึ้นในปี 1068 Martin Luther อยู่ที่ปราสาทเพื่อความปลอดภัย 1521-1522 ช่วงเวลาของการปฏิรูปศาสนาและการค้นพบทางวิทยาศาสตร์ถูกทำเครื่องหมายด้วยการตีพิมพ์ 95 วิทยานิพนธ์ของมาร์ติน ลูเธอร์ในวิตเทนเบิร์ก ในปี ค.ศ. 1517 ซึ่งเป็นการเริ่มต้นการปฏิรูปนิกายโปรเตสแตนต์ ลูเทอร์จะแปลพระคัมภีร์ไบเบิลเป็นภาษาเยอรมันกลางที่ Wartburg ต่อไป โดยทำหลายอย่างเพื่อสร้างมาตรฐานให้กับภาษาเยอรมันและไม่รวมภาษาถิ่นทางเหนือว่า "ภาษาเยอรมันต่ำ" หรือ "ภาษาดัตช์" อาณาจักรแตกแยกระหว่างคาทอลิกและโปรเตสแตนต์หลายสาขา ในขณะที่อำนาจในภูมิภาคเกิดขึ้นจากดินแดนที่เป็นปึกแผ่นมากขึ้นของคาทอลิกบาวาเรียและโปรเตสแตนต์แซกโซนีและบรันเดนบูร์ก (ต่อมารู้จักกันในชื่อปรัสเซีย) ความขัดแย้งระหว่างนิกายโปรเตสแตนต์และคาทอลิกถึงจุดสูงสุดในสงครามสามสิบปีซึ่งทำลายล้างดินแดนเยอรมันไปมากมาย ต้องใช้เวลา 100 ปีกว่าที่ประชากรของเยอรมนีจะเติบโตกลับไปสู่ระดับก่อนสงคราม ผู้ปกครองของดัชชีและอาณาจักรที่ร่ำรวยกว่าของจักรวรรดิสนับสนุนการพัฒนาศิลปะและวิทยาศาสตร์ เช่น ผลงานของ Johann Sebastian Bach ซึ่งจ้างโดย Elector of Saxony หรือผลงานของ Goethe และ Schiller ซึ่งทั้งคู่มีค่าตอบแทนสูงในWeimarในช่วงปีที่มีประสิทธิผลมากที่สุดในฐานะนักเขียน Richard Wagner พบผู้อุปถัมภ์ที่เต็มใจใน Ludwig II แห่งบาวาเรีย นักวิทยาศาสตร์ที่มีชื่อเสียง ได้แก่ Daniel Fahrenheit, Alexander von Humboldt , Carl Wilhelm "ดวงซวย" Scheele และในทางคณิตศาสตร์ Gottfried Wilhelm Leibniz ได้ก้าวหน้าครั้งใหญ่ทั้งในLeipzigและHannover ชื่ออื่นในวิทยาศาสตร์เยอรมันคือ Carl Friedrich Gauß นักคณิตศาสตร์ผู้พัฒนา "Gaussian bell curve" ในช่วงยุคบาโรกในด้านศิลปะและสถาปัตยกรรม ผู้ปกครองชาวเยอรมันหลายพระองค์ได้สร้างที่ประทับอันโอ่อ่าและสร้างเมืองหลวงของตนขึ้นใหม่เพื่อสะท้อนถึงอำนาจและรสนิยมของตน การสร้างสรรค์ที่ยอดเยี่ยมในยุคนั้น ได้แก่เดรสเดนและพอทสดัม

จักรวรรดิเยอรมนี

ดูเพิ่มเติมที่: จักรวรรดิเยอรมัน , สงครามโลกครั้งที่หนึ่ง Deutsches Eck (มุมเยอรมัน) ในKoblenzที่ Moselle เชื่อมต่อกับแม่น้ำไรน์; กับพระบรมรูปทรงม้าของจักรพรรดิวิลเลียมที่ 1 ตั้งแต่ช่วงปลายทศวรรษที่ 1870 เป็นต้นมา รูปปั้นและรูปปั้นครึ่งตัวของวิลเลียมจำนวนมากถูกนำไปตั้งทั่วประเทศเยอรมนี มวลชนรวมตัวกันในปี พ.ศ. 2475 เพื่อเฉลิมฉลองรัฐธรรมนูญไวมาร์ จัตุรัสหน้าReichstagมีชื่อเรียกอีกอย่างว่าPlatz der Republik สงครามนโปเลียนสิ้นสุดรูปลักษณ์สุดท้ายของรัฐเยอรมันเมื่อจักรพรรดิฟรานซ์ที่ 2 ตัดสินใจลงจากตำแหน่งในปี 1806 รัฐต่างๆ ของเยอรมันถูกผูกมัดเข้าด้วยกันโดยพันธมิตรทางทหารที่มีอำนาจของรัฐบาลกลางน้อยกว่าสหภาพยุโรปในปัจจุบัน สมาพันธ์นี้ถูกบดบังด้วยความขัดแย้งระหว่างชนชั้นกระฎุมพีเสรีนิยมกับชนชั้นสูงที่มีปฏิกิริยาในด้านหนึ่ง และระหว่างปรัสเซียกับออสเตรียอีกด้านหนึ่ง ในปีพ.ศ. 2391 ความตึงเครียดอย่างหนึ่งได้ปะทุขึ้น แต่การปฏิวัติเสรีนิยมล้มเหลวเนื่องจากนักปฏิวัติใช้เวลาส่วนใหญ่ในการโต้เถียงว่าออสเตรียควรเป็นส่วนหนึ่งของเยอรมนีใหม่ ("großdeutsch") หรือไม่ ("kleindeutsch") ตำแหน่งของจักรพรรดิเยอรมันถูกเสนอให้กับกษัตริย์ฟรีดริช วิลเฮล์มที่ 4 แห่งปรัสเซีย แต่พระองค์ปฏิเสธข้อเสนอนี้เนื่องจาก "เสีย" จากการเสนอโดยชนชั้นนายทุน ไม่ใช่ "เท่ากับ" ในตำแหน่งของเขา ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2409 ถึง พ.ศ. 2414 หลังจากสงครามแตกหักกับออสเตรียและฝรั่งเศส ปรัสเซียรวมเยอรมนีเป็นรัฐชาติที่เรียกว่าจักรวรรดิเยอรมัน ( Deutsches ReichหรือKaiserreich ) ภายใต้การนำของ Otto von Bismarck ซึ่งกลายเป็นนายกรัฐมนตรีคนแรกของ Reich มันเป็นรัฐที่จัดตั้งโดยสหพันธรัฐที่ทำให้รัฐที่เป็นส่วนประกอบไม่เสียหายรวมถึงกษัตริย์ ดุ๊ก และเจ้าชาย บางรัฐ เช่น บาวาเรียหรือเวือร์ทเทมแบร์ก ยังคงมีกองทัพ รถไฟ และบริการไปรษณีย์ของตนเอง รัฐและที่อยู่อาศัยยังคงเป็นศูนย์กลางทางวัฒนธรรมที่สำคัญ จักรวรรดิใหม่ได้รวมเอาสถาบันดั้งเดิม เช่น สถาบันกษัตริย์เข้ากับองค์ประกอบของระบอบประชาธิปไตยสมัยใหม่ เช่น รัฐสภาที่ได้รับการเลือกตั้งตามระบอบประชาธิปไตย ( ไรชส์ทาค) และพรรคการเมือง มีการลงคะแนนเสียงแบบสากลสำหรับผู้ใหญ่ชายในระดับ Reich แต่แต่ละรัฐสามารถผูกคะแนนเสียงหรือน้ำหนักของการลงคะแนนเสียงเข้ากับข้อกำหนดด้านทรัพย์สินได้ ยิ่งกว่านั้น การฟ้องศาลและการฟ้องร้องทางกฎหมายยังขัดขวางกิจกรรมของพรรคการเมืองซึ่งขัดแย้งกับบิสมาร์คและ/หรือไกเซอร์ ในตอนแรก ความโกรธเกรี้ยวของระบอบการปกครองตกอยู่กับศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิกทางการเมืองโดยมีกฎหมายห้ามการเทศนาทางการเมืองที่ต่อต้านรัฐบาลอย่างชัดเจน แต่ต่อมาสังคมประชาธิปไตยและสังคมนิยมก็ถูกแยกออกไป การแต่งงานของพลเมืองได้รับการแนะนำในยุคนั้น และลัทธิชาตินิยมของโปรเตสแตนต์จะยังคงเป็นพลังในสิทธิทางการเมือง — รวมทั้งเป็นปัจจัยหลักในการขึ้นสู่อำนาจของฮิตเลอร์ — จนถึงสงครามโลกครั้งที่สอง Bismarck ปฏิบัติตามแนวทาง "แครอทและไม้" ที่ชาญฉลาดเกี่ยวกับชนชั้นแรงงาน ในแง่หนึ่ง สโมสรของคนงานที่ถูกสงสัยว่าเอนเอียงไปทางปีกซ้าย แม้ว่าภายนอกจะเป็นสโมสรทางสังคม "แค่" ที่อุทิศให้กับการกรีฑา การร้องเพลง หรือฟุตบอล ก็ถูกตำรวจทำผิดกฎหมายหรือคุกคาม ในทางกลับกัน บิสมาร์คเสนอเงินบำนาญของรัฐ ประกันสุขภาพ และการจ่ายเงินในกรณีเจ็บป่วย บาดเจ็บ หรือเสียชีวิต อย่างไรก็ตาม พรรคโซเชียลเดโมแครตได้เพิ่มส่วนแบ่งของคะแนนเสียง และในปี พ.ศ. 2433 วิลเฮล์มที่ 2 ไล่ออกบิสมาร์กและยุติการประหัตประหาร เมื่อการกีดกันทางการค้าค่อยๆ ลดลง เยอรมนีพบว่าตัวเองเป็นศูนย์กลางของช่วงต่อมาของการปฏิวัติอุตสาหกรรม และกลายเป็นมหาอำนาจทางอุตสาหกรรมที่สำคัญ ในช่วงเวลานี้ นวัตกรรมทางเทคโนโลยีเกิดขึ้นในสาขาต่างๆ โดยเน้นที่การสร้างสรรค์รถยนต์โดย Karl Benz และ Gottlieb Daimler ในเมืองBaden -Württemberg ตั้งแต่การก่อตั้ง 'อาณาจักรบิสมาร์ค' จนถึงสงครามโลกครั้งที่ 1 ของเยอรมนี การผลิตได้รับการพัฒนาจากสินค้ามวลรวมคุณภาพต่ำราคาถูก (ซึ่งอังกฤษพัฒนา "ป้ายเตือน" ผลิตในเยอรมนี) กับสินค้าที่ดีที่สุดในสาขาที่เกี่ยวข้อง เยอรมนีก็เริ่มไต่ขึ้นสู่จุดสูงสุดในด้านวิทยาศาสตร์ธรรมชาติและการแพทย์ โดยรางวัลโนเบลจนถึงสงครามโลกครั้งที่ 2 จะตกเป็นของชาวเยอรมันเกือบเท่าๆ กับชาวอเมริกันในปัจจุบัน ชื่ออย่าง Paul Ehrlich (การแพทย์), Max Planck (ฟิสิกส์ควอนตัม), Robert Koch (ทฤษฎีเชื้อโรค) หรือ Albert Einstein (ซึ่งอาศัยอยู่ในสวิตเซอร์แลนด์ในช่วงที่เขา annus mirabilis ปี 1905) ยังคงเป็นที่รู้จักไปทั่วโลก และสถาบันวิจัยหลายแห่งของ ชื่อเสียงที่ดีได้รับการตั้งชื่อตามพวกเขา ชาวเยอรมันหลายล้านคนอพยพไปต่างประเทศ โดยเฉพาะอย่างยิ่งไปยังสหรัฐอเมริกา ที่ซึ่ง พวกเขากลายเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ที่โดดเด่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในมิดเวสต์ แคนาดามีเมืองชื่อเบอร์ลินในพื้นที่ที่มีการอพยพของชาวเยอรมันจำนวนมาก มันถูกเปลี่ยนชื่อเป็นคิทเชนเนอร์ตามชื่อนายพลอังกฤษในปี 2459 ออสเตรเลียโดยเฉพาะรัฐควีนส์แลนด์และรัฐเซาท์ออสเตรเลียยังรับผู้อพยพชาวเยอรมันจำนวนมากที่มีบทบาทสำคัญในการเริ่มต้นอุตสาหกรรมเบียร์และไวน์ของออสเตรเลีย การอพยพของชาวเยอรมันยังเกิดขึ้นไปยัง ประเทศ ในละตินอเมริกาและอาณานิคมของเยอรมันในแอฟริกาและจีนและแม้ว่าจะมีไม่มากนัก แต่ก็มักจะทิ้งร่องรอยไว้ในประวัติศาสตร์เศรษฐกิจหรือการทำอาหารของประเทศปลายทาง

สาธารณรัฐไวมาร์

หลังจากแพ้สงครามโลกครั้งที่หนึ่ง (พ.ศ. 2457-2461) จักรพรรดิ (ไกเซอร์) วิลเฮล์มที่ 2 ถูกบังคับให้สละราชสมบัติ เยอรมนีถูกบีบให้ยอมทิ้งอาณานิคมโพ้นทะเลทั้งหมด และต้องยอมยกดินแดนส่วนใหญ่ให้ประเทศเพื่อนบ้านด้วย คณะปฏิวัติเตรียมการเลือกตั้งสมัชชาแห่งชาติในไวมาร์ซึ่งทำให้รีคมีรัฐธรรมนูญฉบับใหม่ของพรรครีพับลิกัน (พ.ศ. 2462) ปัจจุบันสาธารณรัฐมักเรียกว่า 'สาธารณรัฐไวมาร์' ในระหว่างการปฏิวัติ ช่วงสั้น ๆ ดูเหมือนว่าเยอรมนีจะกลายเป็นรัฐสังคมนิยม/คอมมิวนิสต์เหมือนที่รัสเซียเคยเป็นเมื่อ 2 ปีก่อน แต่ในที่สุดพรรคโซเชียลเดโมแครตก็สร้างความร่วมมือกับพรรคอนุรักษ์นิยมและปฏิกิริยาของยุคไกเซอร์ไรช์เพื่อเข่นฆ่าทุกสิ่งที่อยู่ทางซ้าย สังหารนักสังคมนิยมที่มีชื่อเสียง โรซา ลักเซมเบิร์ก และคาร์ล เลียบเนคต์ อยู่ระหว่างดำเนินการ การทรยศที่รับรู้นี้ทำให้คอมมิวนิสต์จำนวนมากขมขื่น ไม่เหมือนกับในฝรั่งเศสหรือสเปน กองกำลังทางซ้ายของพรรคโซเชียลเดโมแครตไม่เคยสร้างเหตุร่วมกับพรรคประชาธิปไตยเพื่อหยุดยั้งการผงาดขึ้นของลัทธิฟาสซิสต์ ในทางกลับกัน พรรคคอมมิวนิสต์และพรรคนาซีมักจะลงคะแนนเสียงร่วมกันในญัตติไม่ไว้วางใจและร่างกฎหมายประชานิยมแต่ไม่สมจริง สาธารณรัฐที่อายุยังน้อยประสบปัญหาทางเศรษฐกิจครั้งใหญ่ที่เกิดจากสงคราม (เช่น ภาวะเงินเฟ้อรุนแรงในปี 1923) ค่าชดเชยที่เยอรมนีต้องจ่ายให้กับฝ่ายสัมพันธมิตรภายใต้สนธิสัญญาแวร์ซาย ยิ่งทำให้ความอัปยศจากความพ่ายแพ้ในสงครามโลกครั้งที่หนึ่งทวีความรุนแรงยิ่งขึ้น ชนชั้นนำจำนวนมาก (ผู้พิพากษา ข้าราชการ และแม้แต่นักการเมือง) ต่างก็ฝักใฝ่ระบอบกษัตริย์อย่างเปิดเผย และใช้วิธี "รอดู" ต่อระบบใหม่ สิ่งนี้นำไปสู่ระบบยุติธรรมที่มีชื่อเสียงผ่อนปรนต่อความรุนแรงทางการเมืองของฝ่ายขวา และเข้มงวดเมื่อพูดถึงการจลาจลของคอมมิวนิสต์ ภาวะเงินเฟ้อและความวุ่นวายทางการเมืองนำไปสู่การเติบโตของพรรคหัวรุนแรง ทางซ้ายที่โดดเด่นที่สุดคือ KPD (พรรคคอมมิวนิสต์) และทางขวาคือ NSDAP (พรรคนาซี) ความพยายามก่อรัฐประหารที่ล้มเหลวในปี 1923 ดูเหมือนจะทำให้พวกนาซีเสียชื่อเสียง และ KPD สูญเสียการสนับสนุนในช่วงเวลาที่เศรษฐกิจดีระหว่างการสิ้นสุดของภาวะเงินเฟ้อรุนแรงและภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่ พรรคหัวรุนแรงทั้งสองพรรคกลับมามีอำนาจเต็มที่ในการเลือกตั้ง พ.ศ. 2473 และศูนย์กลางทางการเมืองด้านขวาก็พังทลายลง การได้รับเสียงข้างมากจาก NSDAP และ KPD หมายความว่าไม่มีความเป็นไปได้ที่จะได้เสียงข้างมากใน Reichstag หากไม่มีเสียงจากพวกเขา คณะรัฐมนตรีทั้งหมดระหว่างปี พ.ศ. 2473 ถึง พ.ศ. 2476 อาศัยอำนาจ "ฉุกเฉิน" อันกว้างขวางของ Reichspräsident ในสภาวะเศรษฐกิจที่ค่อนข้างดีในช่วงกลางทศวรรษที่ 1920 ธนาคารและธุรกิจหลายแห่งได้ออกเงินกู้ระยะสั้นที่มีราคาค่อนข้างถูกเพื่อเป็นเงินทุนในการลงทุนระยะยาว ซึ่งเปิดโปงเศรษฐกิจอย่างมากในเหตุการณ์วอลล์สตรีทพังทลายในปี 1929 แม้ว่าเศรษฐกิจเยอรมันจะฟื้นตัวใน ทศวรรษที่ 1920 เนื่องจากการลงทุนของอเมริกา ภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่นำไปสู่การถอนการลงทุนนี้ เศรษฐกิจของเยอรมนีหยุดชะงัก และนโยบายเงินฝืดของรัฐบาลและลัทธิปกป้องโลกมีแต่จะทำให้สถานการณ์เลวร้ายลง สิ่งนี้ทำให้กองกำลังต่อต้านประชาธิปไตยที่แข็งแกร่ง (เช่น KPD และ NSDAP) สามารถใช้ประโยชน์จากปัญหาองค์กรโดยธรรมชาติของรัฐธรรมนูญไวมาร์ ตั้งแต่ปี 1930 เป็นต้นมา รัฐสภาไรชส์ทาคไม่มีเสียงข้างมากที่สนับสนุนประชาธิปไตยอีกเลย พวกนาซีเข้ายึดอำนาจโดยชนะใจผู้มีสิทธิเลือกตั้งชาวเยอรมันจำนวนมากที่ต้องการเปลี่ยนแปลง ในช่วงต้นปี พ.ศ. 2476 อดอล์ฟ ฮิตเลอร์ หัวหน้าพรรคนาซีได้เป็นนายกรัฐมนตรี ประธานาธิบดีพอล ฟอน ฮินเดนบวร์กใช้อำนาจเพื่อสนับสนุนการปกครองแบบเผด็จการของฮิตเลอร์ เมื่อฮินเดนบวร์กถึงแก่อสัญกรรมในปี พ.ศ. 2477 ฮิตเลอร์ประกาศตนเป็นประธานาธิบดี ฟือเรอร์ และนายกรัฐมนตรีพร้อมกัน และจากนั้นก็ปกครองโดยปราศจากการตรวจสอบและปกครองตนเอง

ยุคนาซี

ดูเพิ่มเติมที่: สงครามโลกครั้งที่สองในยุโรป ในปี พ.ศ. 2476 พรรคกรรมกรเยอรมัน (นาซี) พรรคสังคมนิยมแห่งชาติและชนชั้น แรงงานและ พรรคฟุเรอร์ อดอล์ฟ ฮิตเลอร์ เข้ามามีอำนาจ ภายใต้การปกครองแบบเผด็จการของนาซี สถาบันประชาธิปไตยถูกรื้อและรัฐตำรวจได้รับการปรับปรุง ชาวยิว ชาวสลาฟ ชาวโรมานี/ชาวซินติ (ยิปซี) ผู้พิการ ชาวรักร่วมเพศ นักสังคมนิยม คอมมิวนิสต์ สหภาพแรงงาน และกลุ่มอื่น ๆ ที่ไม่เข้ากับวิสัยทัศน์ของนาซีเกี่ยวกับเยอรมนีส่วนใหญ่ต้องเผชิญกับการประหัตประหาร และถูกกดขี่หรือสังหารในค่ายมรณะ ชาวยิวในยุโรปและชาวโรมานี/ซินติถูกหมายหัวเพื่อกำจัดให้หมดสิ้น สถานที่ตั้งของค่ายกักกันนาซีแห่งแรกในDachauและอีกหลายแห่งกลายเป็นอนุสรณ์สถาน Wewelsburg (ใกล้กับDortmund ) ถูกสร้างขึ้นใหม่ภายใต้การปกครองของนาซี ถูกใช้โดยผู้นำ SS และขยายด้วยไซต์ลัทธิ SS ปัจจุบันเป็นหอพักเยาวชนพร้อมพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์และอนุสรณ์สถานสำหรับนักโทษในค่ายกักกัน ความทะเยอทะยานทางทหารของฮิตเลอร์ในการสร้างจักรวรรดิเยอรมัน (ที่สาม) ใหม่ในยุโรปกลางและยุโรปตะวันออกนำไปสู่สงครามโลกครั้งที่สอง นโยบายต่างประเทศของฮิตเลอร์กลายเป็นแนวทหารและก้าวร้าวมากขึ้น ผู้นำของฝรั่งเศสและอังกฤษต่างระแวดระวังสงครามยุโรปอีกครั้ง และเนื่องจากเยอรมนีได้รับสัมปทานจำนวนมากผ่านการทูตระหว่างปี 1919 และ 1933 บางคนไม่เห็นปัญหาในการปล่อยให้ฮิตเลอร์หนีไปโดยทำลายสนธิสัญญาแวร์ซาย เยอรมนีผนวกพื้นที่ซาร์หลังจากประชามติ (พ.ศ. 2478) เสริมกำลังทหารในไรน์แลนด์ (พ.ศ. 2479) ช่วยเหลือฝ่ายชาตินิยม (ของฝรั่งเศส) ในสงครามกลางเมืองสเปน (พ.ศ. 2479-2482) และผนวกและรุกรานออสเตรีย (พ.ศ. 2481) ข้อตกลงมิวนิกที่น่าอับอาย (พ.ศ. 2481) บังคับให้เชคโกสโลวาเกียยอมสละดินแดนซูเดเตนแลนด์โดยไม่ได้รับคำปรึกษาในเรื่องนี้ เมื่อเยอรมนีโจมตีโปแลนด์ในวันที่ 1 กันยายน พ.ศ. 2482 ในที่สุดฝรั่งเศสและบริเตนใหญ่ก็รู้สึกผูกพันกับพันธะสัญญาพันธมิตรและประกาศสงครามกับเยอรมนีในวันที่ 3 กันยายน การรุกรานของพวกนาซีทางตะวันตกในปี 1940 นำไปสู่การล่มสลายของฝรั่งเศสและการถอนทหารอังกฤษ ฮิตเลอร์หักหลังสตาลินซึ่งเป็นพันธมิตรในอดีตของเขาและรุกรานสหภาพโซเวียต แต่ทั้งมอสโกและรัสเซียเลนินกราดถูกจับ ในที่สุด โซเวียตก็สามารถพลิกกระแสได้ด้วยความสูญเสียอย่างน่าสยดสยองของทั้งสองฝ่าย รวมถึงการละเมิดสิทธิมนุษยชนและการสังหารหมู่ที่น่าสยดสยอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งการกระทำโดย SS และ Wehrmacht ต่อพลเรือนในพื้นที่ยึดครอง ในปี 1944 ฝ่ายสัมพันธมิตร (โดยเฉพาะอเมริกา อังกฤษ และแคนาดา) ยกพลขึ้นบกที่นอร์มังดี ฮิตเลอร์เชื่อว่าการยกพลขึ้นบกเป็นการหลอกล่อด้วยแรงขับหลักที่มาจากเมืองกาเลส์ โซเวียตรุกคืบจากทางตะวันออกเรื่อย ๆ ถึงเบอร์ลินในวันที่ 16 เมษายน พ.ศ. 2488 และสิ้นสุดด้วยการยอมจำนนอย่างไม่มีเงื่อนไขของเยอรมนีในวันที่ 7 พฤษภาคม พ.ศ. 2488 ในช่วงหลังของสงคราม การทิ้งระเบิดของฝ่ายสัมพันธมิตรได้ทำลายล้างเมืองใหญ่ของเยอรมันเกือบทุกเมือง (เช่นเดียวกับที่กองทัพอากาศเยอรมันทำกับร็อตเตอร์ดัม วอร์ซอว์ ลอนดอน โคเวนทรี และเมืองอื่นๆ ในช่วงก่อนหน้าของสงคราม) หลังจากสงครามสิ้นสุดลง ประเทศที่ถูกยึดครองได้สูญเสียดินแดนส่วนใหญ่ทางตะวันออกและต้องเผชิญกับวิกฤตผู้ลี้ภัยครั้งใหญ่ โดยมีชาวเยอรมันหลายล้านคนหลั่งไหลเข้ามาทางตะวันตกจนเหลือแต่เยอรมนี และจากประเทศอื่นๆ ที่ชนกลุ่มน้อยชาวเยอรมันจำนวนมากกำลังหลบหนีอิทธิพลทางทหารและการเมือง ของสหภาพโซเวียตที่ได้รับชัยชนะ

หลังสงคราม

ดูเพิ่มเติมที่: สงครามเย็นยุโรป Bonn 's Haus der Geschichte (House of History) เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของสหพันธ์สาธารณรัฐ โดยมีรถ Mercedes ที่ใช้โดย Konrad Adenauer นายกรัฐมนตรีคนแรกหลังสงคราม หลังจากความพ่ายแพ้อย่างย่อยยับในสงครามโลกครั้งที่ 2 เยอรมนีถูกแบ่งออกเป็นสี่ส่วน ซึ่งควบคุมโดยกองทัพอังกฤษ ฝรั่งเศส โซเวียต และสหรัฐอเมริกา สหราชอาณาจักร สหรัฐอเมริกา และฝรั่งเศสตัดสินใจรวมภาคส่วนของตนเข้าด้วยกัน เมื่อเริ่มสงครามเย็น เยอรมนีได้แบ่งออกเป็นส่วนตะวันออกภายใต้การควบคุมของโซเวียตมากขึ้น และส่วนตะวันตกซึ่งถูกควบคุมโดยพันธมิตรตะวันตก ส่วนทางตะวันตกถูกเปลี่ยนเป็นสหพันธ์สาธารณรัฐเยอรมนี (FRG สำหรับชื่อภาษาเยอรมัน) ซึ่งเป็นประเทศทุนนิยมประชาธิปไตยที่มีกรุงบอนน์เป็น เมืองหลวง โดยพฤตินัยซึ่งมักเรียกกันว่าเยอรมนีตะวันตก เขตควบคุมของโซเวียตกลายเป็นสาธารณรัฐประชาธิปไตยเยอรมันแบบคอมมิวนิสต์/เผด็จการแบบโซเวียต (GDR) หรือที่เรียกกันทั่วไปว่าเยอรมนีตะวันออก ซึ่งรวมถึง แลนเดอร์แห่งแซกโซนีในปัจจุบัน แซก โซนี-อันฮัลต์ ทูรินเจีย บรันเดนบูร์กและ เมคเลนบูร์ก - พอเมอราเนียตะวันตก เบอร์ลินซึ่งเหลืออยู่ตามภูมิศาสตร์ในเยอรมนีตะวันออก มีสถานะพิเศษเนื่องจากถูกแบ่งระหว่างโซเวียตและตะวันตก โดยส่วนตะวันออกทำหน้าที่เป็นเมืองหลวงของ GDR และส่วนตะวันตกของเบอร์ลิน (เบอร์ลินตะวันตก) เป็นพฤตินัยโดยพฤตินัยเอกสิทธิ์ของสหพันธ์สาธารณรัฐ ชะตากรรมของเยอรมนีตะวันออกและเยอรมนีตะวันตกแตกต่างกันอย่างชัดเจนในด้านการพัฒนาทางการเมืองและเศรษฐกิจ ต้องขอบคุณความช่วยเหลือจากตะวันตก เศรษฐกิจและฐานอุตสาหกรรมในเยอรมนีตะวันตกได้รับการสร้างขึ้นใหม่อย่างรวดเร็ว ส่งผลให้เกิดWirtschaftswunder (ปาฏิหาริย์ทางเศรษฐกิจ) ตะวันออกกลายเป็นสังคมนิยม ระบบเศรษฐกิจแบบวางแผนจากส่วนกลาง โดยเศรษฐกิจเกือบทั้งหมดเป็นของกลาง และล้าหลังตะวันตกมากขึ้นเรื่อยๆ เนื่องจากระบบนี้พิสูจน์แล้วว่ามีประสิทธิภาพน้อยกว่าหรือเอื้อต่อการเติบโต การจำกัดเสรีภาพส่วนบุคคล การเซ็นเซอร์ที่มีอยู่ในปัจจุบัน และตำรวจลับทำให้พลเมืองตะวันออกจำนวนมากพยายามหลบหนีไปยังตะวันตก อย่างไรก็ตาม เมื่อเปรียบเทียบกับประเทศในกลุ่มโซเวียตอื่น ๆ หรือแม้แต่สหภาพโซเวียตเอง ชาวเยอรมันตะวันออก (โดยเฉลี่ย) ร่ำรวยกว่า ในปี พ.ศ. 2504 กำแพงเบอร์ลินถูกสร้างขึ้นรอบเบอร์ลินตะวันตกโดยเป็นส่วนหนึ่งของระบบป้องกันชายแดนที่มีการป้องกันอย่างแน่นหนาเพื่อป้องกันชาวเบอร์ลินตะวันออกจากการแปรพักตร์ไปยังตะวันตกที่เจริญกว่า ปัจจุบัน สิ่งที่หลงเหลืออยู่บางส่วนในยุคนั้นเป็นพิพิธภัณฑ์ เช่น เรือนจำเก่าในเบอร์ลิน-โฮเฮนเชินเฮาเซินหรือเบาท์เซิน แม้ว่ากำแพงเบอร์ลินหลายชิ้นจะถูกทำลายหรือถูกขายให้กับผู้ที่ชื่นชอบทั่วโลก แต่ชิ้นส่วนต่างๆ ได้รับการอนุรักษ์ไว้ในตำแหน่งเดิมในฐานะอนุสาวรีย์หรืองานศิลปะ สถานที่ปฏิบัติงานนอกชายฝั่งที่เป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางที่สุดคือหอศิลป์ฝั่งตะวันออกในใจกลางกรุงเบอร์ลิน

สหเยอรมนี

Frauenkircheในเมือง Dresdenซึ่งถูกทำลายในสงครามโลกครั้งที่ 2 ได้กลายเป็นสัญลักษณ์แห่งความสามัคคีของเยอรมันและการปรองดองระหว่างเยอรมันกับอังกฤษ เนื่องจากความพยายามร่วมกันในการสร้างขึ้นใหม่ในปี 1994-2005 เยอรมนีกลับมารวมตัวกันอย่างสันติอีกครั้งในปี 1990 หนึ่งปีหลังจากการล่มสลายและการล่มสลายของระบอบคอมมิวนิสต์ของ GDR และการเปิดม่านเหล็กที่แยกครอบครัวชาวเยอรมันออกจากปากกระบอกปืนมานานหลายทศวรรษ วันที่ 3 ตุลาคมมีการเฉลิมฉลองเป็นวันหยุดประจำชาติ ( Tag der Deutschen Einheit , "Reunification Day") เบอร์ลิน ที่เป็น เอกภาพกลายเป็นเมืองหลวงของเยอรมนีที่เป็นปึกแผ่นอีกครั้ง และสาขาของรัฐบาลกลางทั้งหมดค่อยๆ ย้ายไปที่นั่นในทศวรรษที่ 1990 การรวมประเทศอีกครั้งหมายความว่าชาวตะวันตกที่ร่ำรวยได้ช่วยชาวตะวันออกสร้างเศรษฐกิจขึ้นมาใหม่ ในขณะเดียวกันก็ยอมรับผู้อพยพที่เต็มใจอย่างเสรี สิ่งนี้ไม่ได้ปราศจากความตึงเครียดทางสังคมและการเมือง แต่การรวมชาติอีกครั้งถือเป็นความสำเร็จ โดยหลายเมืองทางตะวันออกได้ฟื้นคืนความรุ่งเรืองในอดีต (เช่นเดรสเดน ) และอำนาจทางอุตสาหกรรม (เช่นไลป์ซิก ) มรดกของ GDR ยังคงเห็นได้ชัดจากอัตราการว่างงานที่สูงขึ้นเล็กน้อย มาตรฐานการครองชีพที่ต่ำกว่าเล็กน้อย และการกระจายความมั่งคั่งที่สม่ำเสมอมากขึ้นในบางพื้นที่ของตะวันออก ของที่ ระลึกมากมายเกี่ยวกับสังคมนิยมยังคงอยู่ เช่น รูปปั้นขนาดใหญ่ของ Karl Marx ในเมืองChemnitz พิพิธภัณฑ์DDR ในกรุงเบอร์ลินนำเสนอวิธีการสัมผัสกับชีวิตที่แปลกประหลาดและบางครั้งก็ไร้สาระในเยอรมนีตะวันออกในอดีต ในขณะที่เมืองใหญ่ทางตะวันออกกำลังเติบโตอีกครั้ง พื้นที่ชนบทและเมืองเล็กๆ ได้รับผลกระทบอย่างหนัก และบางเมืองดูเหมือนจะอยู่ในภาวะถดถอย โดยต้องสูญเสียผู้อยู่อาศัยครึ่งหนึ่งให้กับเมืองใหญ่ตั้งแต่ปี 1990 โดยเหลือเพียงผู้สูงอายุ อย่างไรก็ตาม แม้แต่บางแห่งในฝั่งตะวันตกก็เริ่มประสบปัญหาซึ่งเคยเป็นลักษณะเฉพาะของตะวันออกหลังการรวมชาติ เช่น โครงสร้างพื้นฐานสาธารณะที่ทรุดโทรม กองทุนเทศบาลว่างเปล่า และจำนวนประชากรที่ลดลง แนวโน้มการลดลงโดยรวมกลับตรงกันข้าม - อย่างน้อยก็ในระยะสั้น - เนื่องจากจำนวนผู้ลี้ภัยที่หลั่งไหลเข้ามาในปี 2558 ดูเหมือนว่าจะมีแนวโน้มของการกลับคืนสู่เมืองซึ่งทำให้ค่าที่อยู่อาศัยในเมืองใหญ่ ๆ สูงขึ้น แต่การลดลงของพื้นที่ชนบทดูเหมือนจะเป็น แย่ลงเท่านั้น